Δεν είμαι από εκείνους που ακολουθούν ευλαβικά τη νηστεία της Σαρακοστής. Όμως μου αρέσουν οι ελληνικές παραδόσεις και τα έθιμά μας. Πιστεύω πως είναι ένας τρόπος να συνδεόμαστε με το παρελθόν μας, με την πλούσια ιστορία αυτού του τόπου. Έτσι, μπορεί να μην αποκλείω εντελώς από τη διατροφή μου τα γαλακτοκομικά και το κρέας για 40 συνεχόμενες μέρες, προσπαθώ ωστόσο να μειώσω αυτές τις δύο κατηγορίες τροφών και στη θέση τους να βάλω τη νοστιμιά της Σαρακοστής: όσπρια, λαχανικά και λαχταριστά θαλασσινά.
Κάθε Σαρακοστή, λοιπόν, η κουζίνα μου μυρίζει θάλασσα και γη. Ψήνω γίγαντες μαζί με πιπεριές στον φούρνο μέχρι να μελώσουν, φτιάχνω κριθαρότο με γαρίδες και σουπιές λεμονάτες στην κατσαρόλα. Τυλίγω ντολμαδάκια γιαλαντζί και ζουμπουρλούς λαχανοντολμάδες. Όλα αυτά είναι όμως η μισή νοστιμιά. Την άλλη μισή δεν την καταλαβαίνεις μέχρι τη στιγμή που όλη η παρέα θα συγκεντρωθεί γύρω από το τραπέζι. Αυτό είναι το δικό μου σαρακοστιανό έθιμο… Κάθε Κυριακή για όσο διαρκεί η νηστεία, μαζευόμαστε φίλοι πολλοί και καλοί, κάθε φορά σε άλλο σπίτι, για να μαγειρέψουμε τους νηστίσιμους μεζέδες που αγαπάμε. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο, όμως, χωρίς ένα μαγικό συστατικό: το ούζο.
Γιατί ούζο; Μα γιατί το ούζο ταιριάζει τέλεια με τους μεζέδες της Σαρακοστής περισσότερο από οτιδήποτε άλλο (και στις συνταγές τους να προσθέσω εδώ)! Δεν ξέρω αν είναι το μεθυστικό του άρωμα ή η ικανότητα του να ανοίγει την όρεξη (σ.σ. πρόκειται για ιδανικό προδόρπιο, για αυτό άλλωστε παλιά συνήθιζαν να το καταναλώνουν ως απεριτίφ), πάντως τα θαλασσινά και τα όσπρια του ταιριάζουν γάντι. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι κάθε φορά που καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι δίπλα στη θάλασσα, πάντα λαχταράμε ένα ουζάκι. Είναι στο DNA μας.
Επιπλέον το ούζο έχει και μια άλλη ιδιότητα: μας φέρνει όλους πιο κοντά, έτσι όπως ευνοεί τη χαλάρωση, την επικοινωνία, τη μοιρασιά. Η κάθε παρέα έχει το δικό της ούζο και δεν το αλλάζει εύκολα. Η δική μας προτίμηση είναι σταθερά εδώ και χρόνια το Ούζο 12.
Γιατί «Ούζο 12»;
Πρώτα απ’ όλα γιατί έχει μια ιστορία πλούσια όσο και η γεύση του. Το Ούζο 12 γεννιέται το 1880 στο αποστακτήριο του Καλογιάννη στην Κωνσταντινούπολη. Οι μερακλήδες πελάτες του αποστακτηρίου επιμένουν να τους σερβίρεται ούζο από το «Βαρέλι με τον αριθμό 12», ένα βαρέλι που έγινε περιζήτητο για την πλούσια γεύση και το ντελικάτο άρωμά του, ακόμα και έξω από τα όρια της Κωνσταντινούπολης. Το 1925 το αποστακτήριο του Καλογιάννη μεταφέρεται στη Θεσσαλονίκη και από εκεί, το 1950, στον Πειραιά. Εδώ, μάλιστα, είναι που το Ούζο 12 θα εμφιαλωθεί για πρώτη φορά και θα πάρει το όνομά του ως φόρο τιμής στο ξακουστό Βαρέλι. Τη συνέχεια την ξέρουμε λίγο-πολύ όλοι, καθώς το Ούζο 12 μπήκε στα σπίτια μας. Όλοι έχουμε ζήσει ή ακούσει αναμνήσεις από εκείνες τις βραδιές με ούζα που χάριζαν το κέφι και το άρωμά τους στις οικογενειακές συγκεντρώσεις.
Σήμερα το Ούζο 12 παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα των Ελλήνων αλλά κι εκείνο με τις περισσότερες πωλήσεις στον κόσμο. Νομίζω ότι μεγάλο μέρος της επιτυχίας του βρίσκεται στο γεγονός ότι παραμένει πιστό στην αρχική του συνταγή, ακόμη και σήμερα, πάνω από έναν αιώνα μετά. Η συνταγή αυτή δίνει ένα ούζο πλούσιο σε γεύση και άρωμα, καθώς χρησιμοποιεί αποκλειστικά αποσταγμένους σπόρους (φυσικό αστεροειδή γλυκάνισο, σπόρο γλυκάνισου και μάραθο). Είναι από τα λίγα ούζα που παράγονται με περισσότερο από 5% αρωματικούς σπόρους, τη στιγμή που τα φθηνά προϊόντα ούζου χρησιμοποιούν μια ποσότητα της τάξεως του 0,5%. Το δεύτερο πιο σημαντικό στοιχείο της συνταγής είναι η διπλή απόσταξη που υφίσταται. Η διαδικασία αυτή που μοιάζει με ιεροτελεστία εξασφαλίζει το ισχυρό άρωμα και τη γεύση που διακρίνουν το Ούζο 12, αλλά και την εκλεκτή ποιότητά του.
Τώρα που διανύουμε ακόμα μία Σαρακοστή, κάντε το πείραμα: καλέστε φίλους στο σπίτι, μαγειρέψτε μαζί, και ύστερα μοιραστείτε τους μεζέδες σας τσουγκρίζοντας Ούζο 12. Αυτές είναι οι στιγμές που αξίζουν, και για αυτό μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη όσα χρόνια κι αν περάσουν… Στην υγειά της κυρά-Σαρακοστής λοιπόν! Και των καλών, μερακλήδων φίλων…
