Ιωάννα Καραγιάννη

Τι είναι εκείνο που σας ενέπνευσε:

Γενάρη του 2020 ξεκίνησε η απειλή. Στην αρχή σαν ένας μικρός λεκές από μελάνι που έσταξε πάνω στο χαρτί. Όμως αργά και σταθερά άρχισε να απλώνεται σκοτεινιάζοντας όλο και μεγαλύτερη επιφάνεια, απειλώντας με ασφυξία σώμα και ψυχή. Άρχισε μια βασανιστική απομόνωση, ένα στραγγάλισμα ελευθερίας και χαράς, Έμεινε καθένας μόνος του με τα δικά του προσωπικά προβλήματα να αμβλύνονται και να τον σφιχταγκαλιάζουν. Όλη η κατάσταση θύμιζε απαίσιο μεσαίωνα. Ο φόβος, το άγχος, η απαισιοδοξία, ήταν τότε τα κυρίαρχα συναισθήματα που ένοιωθα και μια αμυδρή ελπίδα, κάτι σαν μικρό ξωτικό που πετά κάπου στον απέραντο ουρανό. Έτσι άρχισα σταδιακά να δουλεύω τον πίνακα. Τον τελευταίο καιρό ήρθαν και οι πύρινες φλόγες, ο εφιάλτης με το θάνατο τόσου δάσους και ψυχών του. Μια απέραντη οδύνη και στάχτη, για ένα έθνος που γιορτάζει τα χρόνια ελευθερίας της γης του από τον Τούρκο, ενώ ταυτόχρονα πενθεί ακόμα τις πρόσφατες συμφορές.

Διατάσσεις: 29.26 x 39.01, Ψηφιακό έργο