Ηρώ Π. Διαμαντούρου
Open Call 1821: Απουσία 2 ή Ο Μικρός Εύζων
Τι είναι εκείνο που σας ενέπνευσε:
Ανακαλύπτοντας οικογενειακά κειμήλια, διέκρινα στα παιδικά τσαρούχια και στο φέσι το αποτύπωμα μνήμης ενός άγνωστου πια σε μένα μικρού παιδιού, που ανήκε, ωστόσο, στην οικογένειά μου. Η φολκλόρ γυναικεία ζώνη (μέσα 20ού αι.), απολύτως μη αυθεντικά παραδοσιακό αντικείμενο, και τα Λεπτά του Ευρώ που ανήκουν στον τρομερό 21ο αιώνα, συνδυάστηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη με τα τσαρούχια, το φέσι και τα ελληνικά νομίσματα 19ου αι. και όλα μαζί ενώθηκαν πάνω σε μια σχετική επιφάνεια: ένα κομμάτι από την ξύλινη διακόσμηση εσωτερικού αθηναϊκής αστικής οικίας αρχών 20ού αι., πεταμένο στα σκουπίδια της γειτονιάς. Μόλις προστέθηκε το μπλε χρώμα, αποκαλύφθηκε και η μεσογειακή χρωματική παράδοση χιλιετιών: μπλε, ώχρα, βαθύ κόκκινο.
Ακριβείς διαστάσεις: Υ116 Χ Π88 εκ., πάχος 3-6 εκ.
Υλικό: οικογενειακά κειμήλια (αυθεντικά παιδικά τσαρούχια και φέσι, γυναικεία φολκλόρ ζώνη δεκαετίας 1950, ελληνικά νομίσματα 19ου αι.) / λεπτά του Ευρώ / λάδι / κόλλα / ξύλινη διακοσμητική κορνίζα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Σύντομο βιογραφικό της Ηρώς Π. Διαμαντούρου
Η Ηρώ Π. Διαμαντούρου (Αθήνα, 1965) σπούδασε φιλολογία και μουσική. Εργάστηκε ως μεταφράστρια και επιμελήτρια μουσικολογικών κειμένων (Γιαλλελής, Δεληθανάσης, Άμμος, Αλεξάνδρεια κά), συνεργάστηκε με την ΕΡΤ για τη μουσική επιμέλεια ντοκιμαντέρ οικολογικής και βιογραφικής θεματολογίας (1996-2010) και εξέδωσε δύο μυθιστορήματα (Η Μαγική Συγχορδία, Αλεξάνδρεια 2004, και Το Ωδείο, Αλεξάνδρεια 2007), καθώς και τον θεατρικό μονόλογο Μια νύχτα χωρίς τον Σάντσο – Οι τελευταίοι λόγοι του Δον Κιχώτη πάνω στον σταυρό του (πρεμιέρα: Οκτ. 2013, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης / Εκδόσεις Αρχείο 2014). Έχει συνθέσει, επίσης, τη μουσική του ντοκιμαντέρ Επιστροφή στη Μήλο (80', Ηρωνικός 2008). Κατά τα έτη 2001-2007 μαθήτευσε με τον Γιώργο Ρόρρη (ζωγραφική). Από το 2006 διευθύνει μαζί με τον Νίκο Αλπαντάκη την ΗΡΩΝΙΚΟΣ Ε.Π.Ε., αρχικά εταιρεία παραγωγής ντοκιμαντέρ (Επιστροφή στη Μήλο 2008, Ο Ελαιώνας της Αίγινας 2010 και Φιστίκι Αιγίνης 2010), μετέπειτα Εκδόσεις Αρχείο (2013 έως σήμερα, www.archeiobooks.gr).
