Χριστίνα Σδούκου

Τι είναι εκείνο που σας ενέπνευσε:

Ανήμερα της εθνικής επετείου, στο χωριό Πύργος της Σαντορίνης , συναντώ μία μητέρα με το παιδί της έξω από μία εκκλησία. Δεν έχει κόσμο , έχω βγει να πάρω  μία ελληνική σημαία και απλά κάνω βόλτα στο ήσυχο πρωινό του χωριού. Στέκομαι σε μία άκρη  και ήσυχα την παρατηρώ να συνομιλεί με το γιο της. “Θα καθαρίσουμε την εκκλησία, μετά θα πάμε να βάλουμε το φαγητό στο φούρνο , γιατί θα έρθει ο μπαμπάς και θα πεινάει. Έλα μέσα να με βοηθήσεις να καθαρίσεις τα καντήλια.”Αυτά του είπε και ύστερα χάθηκαν στα θεϊκά ενδότερα , μα ήταν αρκετό για να δυναμιτίσει την επιθυμία μου να καταγράψω μέσα μου αρχικά την ψυχή της σύγχρονης γυναίκας που στα δικά μου μάτια φανερώθηκε ένα πρωινό με τα χαρακτηριστικά εκείνα της γυναικάς που δίνει τις δικές της ψυχικές και σωματικές μάχες σε ένα κόσμο που καθημερινά της ζητάει περισσότερους ρόλους , έχει και άλλες απαιτήσεις από εκείνη και πολλαπλασιάζει τις στιγμές που θα χρειαστεί να σηκώσει το σπαθί της για να μπορέσει να βρει τη δύναμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της .

Στην ψυχή της σύγχρονης Μπουμπουλίνας βλέπω μάτια καθαρά που μιλούν με θάρρος και αλήθεια ακόμη και όταν στο βάθος αυτών διακρίνεται μια αόρατη μελαγχολία.

Το φωτογραφικό κλικ προσπάθησε να καταγράψει μέσα από τα μάτια to ψυχικό κόσμο των γυναικών που δίνουν καθημερινά και σθεναρά τις δικές τους πολλαπλές μάχες με θάρρος , αλήθεια και μια μελαγχολία για όσα βαθιά κρυμμένα βρίσκονται μέσα τους. Στις γυναίκες με την αόρατη και ορατή ομορφιά τους