Simon Riedler

Τι είναι εκείνο που σας ενέπνευσε:

Με έμπνευση τα ελληνικά χρώματα της θάλασσας και του ανοιχτού ουρανού, το έργο ανακαλύπτει μια διαφορετική γραμμή του ορίζοντα, εκεί που η θάλασσα σμίγει τον ουρανό. 

Δίνοντας πάχος στην γραμμή αυτή και μετατρέποντάς τον σε επιφάνεια μπορεί να μπει κανείς μέσα του και να τον ξεδιπλώσει, να τον ανοίξει, “η Άνοιξη του Ορίζοντα”.  Αυτό που θεωρείται κλειστό και περιορισμένο, μπορεί να είναι ανοιχτό και πλούσιο. Μία γραμμή γίνεται πεδίο πειραματισμού σχημάτων που δημιουργούν πλάσματα. 

Ένας διακριτικός κυματισμός στην τοποθέτηση των πάνελ προσδίδει την αίσθηση της κίνησης. Το έργο αποτελείται από 12 ξύλινα πάνελ. Πρόκειται για επαναχρησιμοποιημένα φύλλα ντουλάπας, καθώς και χαρτιά ταπετσαρίας της δεκαετίας του ’60. 

Ο ορίζοντας, εξ ορισμού άπιαστο όριο, σε τούτη την ουτοπική σύλληψη γίνεται προσεγγίσιμος, ανιχνεύεται και μας αποκαλύπτει τα μυστικά όντα-σύμβολα που τον κατοικούν. Μια φιγούρα ανυψώνεται στον ουρανό, μια άλλη βυθίζεται στη θάλασσα. Κι ανάμεσά τους ένα πουλί, ένα δέντρο, ένας άνθρωπος, κι άλλος ένας με μαύρο δάκρυ που κουρνιάζει σε ένα κέλυφος, ένας κάβουρας, ένα δικέφαλο ον που καταβροχθίζει ανθρώπους, ένα μωρό, ένας πάνοπλος δύτης, ένα λουλούδι - μέδουσα, ένα βασιλικό πουλί, μια πόρτα, ένα πόμολο, μια κλειδαρότρυπα.  

Πρόκειται για μία εικαστική σύνθεση από διαφορετικές μορφές (πουλί, δέντρο, καβούρι, άνθρωπος) που διαμορφώνουν το οικοσύστημα, το οποίο αγωνίζεται να ισορροπήσει, αλλά διαταράσσεται από τον ίδιο τον άνθρωπο που επιχειρεί με το τουφέκι να κερδίζει τη φύση. Μαύρο το τουφέκι, μαύρο και το δάκρυ του. Οι μεγαλομανείς πράξεις του τον οδηγούν στην αυτοκαταστροφή (πανδημίες, πυρκαγιές, πλημμύρες κλπ). Το έργο παρουσιάζει τον ορίζοντα ως ένα πεδίο αντιπαράθεσης ανθρώπου φύσης με επιθυμητή κατάληξη έναν ιστορικό συμβιβασμό, την ισορροπία, την αρμονική τους συνύπαρξη.

Αν ο Πικάσο στην Γκουέρνικα απεικόνισε την φρίκη του πολέμου, σε τούτη τη σύνθεση απεικονίζεται η δυστοπία μιας χώρας που προσπαθεί να πανηγυρίσει τα 200 χρόνια ελευθερίας της, θέλει να χαρεί, θέλει να γιορτάσει, αλλά δεν μπορεί, μαύρα δάκρυα αναβρύζουν από τα μάτια του Νεοέλληνα, απόρροια τόσο της παρατεταμένης Ελληνικής κρίσης όσο και της παγκόσμιας κρίσης, κρίσης κλιματικής, οικολογικής, ανθρωπιστικής, ανθρωπολογικής εν τέλει.

Στη θέα του έργου κάθε θεατής θα κάνει τους δικούς του ιδιαίτερους συνειρμούς, τις δικές του ιδιαίτερες σκέψεις, η πρώτη αίσθηση με τα χρώματα και τις φιγούρες είναι γιορτινή, ωστόσο όσο εντρυφεί στενάχωροι συνειρμοί προκαλούνται, αλλά και πάλι ένα αισιόδοξο φως προβάλει, αφού υπάρχει η κλειδαρότρυπα ίσως βρεθεί και το κλειδί, αφού υπάρχει το μωρό, υπάρχει και η ελπίδα. 

Η κατάσταση όμως ρευστή, από μας εξαρτάται αν θα χειροτερέψει ή θα βελτιωθεί. Η ερώτηση, «200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Και μετά;», αποτυπώνεται στο έργο τούτη τη στιγμή t η οποία όμως είναι αδιαχώριστη από τη στιγμή t-1 και κυρίως την στιγμή t+1.  Άραγε η τερατώδης δικέφαλη μορφή του έργου θα απορροφήσει την ανθρώπινη φιγούρα που κολυμπάει ανέμελα ή όχι; Ο δύτης-στρατιώτης με το μαύρο τουφέκι θα πνιγεί ή θα αναδυθεί ξανά στην επιφάνεια, κι αν αναδυθεί θα ξαναεπιχειρήσει ή θα πετάξει στολές και όπλα; 

Του χρόνου στα 201 χρόνια από την επανάσταση, στα 100 χρόνια από τη μικρασιατική καταστροφή, τα όντα που αποκαλύφθηκαν σε τούτο τον ανοιγμένο ορίζοντα κάπως θα έχουν μετακινηθεί. Σε ποια κατεύθυνση όμως;