Δήμητρα Μαλταμπέ

Τι είναι εκείνο που σας ενέπνευσε:

Η Αθήνα σήμερα μετά από περιόδους “κρίσης” και οικονομικής ύφεσης, παραμένει μια πόλη ζωντανή και τόσο διαφορετική από άκρη σ΄ άκρη. Φέρει εμφανή τα ίχνη του χρόνου και της ιστορίας της και μέσα από αυτή ολοκλήρου του ελληνικού κράτους, περιόδους ανάπτυξης και εξέλιξης, ή ύφεσης. Σε μια περίοδο αλλαγών και επαναπροσδιορισμού των δεδομένων ο χώρος της πόλης, ο δημόσιος χώρος ορίζεται μέσα από μια νέα ματιά. Ξαφνικά βλέπουμε την περιοχή που ζούμε διαφορετικά, επαναξιολογούμε αυτά που έχουμε και τις δυνατότητες που μας δίνει ο τόπος κατοικίας μας, η γειτονιά, ότι είναι κοντά μας σε μικρή απόσταση, που μπορεί να πάει κάποιος περπατώντας. Εδώ και χρόνια φωτογραφίζω τις διαφορετικές όψεις της πόλης, κτήρια, παράθυρα, αντανακλάσεις, περπατώντας και παρατηρώντας πώς ο χρόνος και το φως γράφει πάνω στα κτήρια. Το τι βλέπουμε αλλάζει ανάλογα με τη θέση θέασης. Στο αστικό τοπίο υπάρχει ένας μικρός ενδιάμεσος χώρος που βρίσκεται στο μεταίχμιο ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Είναι ένας στενός χώρος μετάβασης όπου το όριο τίθεται σε αμφισβήτηση και επαναπροσδιορίζεται. Σύμφωνα με το λεξικό το παράθυρο ορίζεται ως άνοιγμα σε τοίχο, που εξυπηρετεί τον αερισμό και τον φωτισμό ενός εσωτερικού χώρου κτηρίου. Τα κλειστά παράθυρα ιδωμένα απ’ έξω λειτουργούν περισσότερο σαν όριο και απαγόρευση. Το επίπεδο του παραθύρου διαχωρίζει και ενοποιεί ταυτόχρονα τους δυο χώρους, ένα επίπεδο όπου συνυπάρχουν το όριο και η αναίρεσή του. Οι παραπάνω σκέψεις οδηγούν σε ένα έργο όπου ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες ανασυνθέτουν τα πολλαπλά επίπεδα του αστικού περιβάλλοντος, δηλώνοντας κάποιες φορές αδιέξοδα. Οι αντανακλάσεις, οι εσοχές, τα μπαλκόνια και οι φράχτες δημιουργούν ένα ρηχό ανάγλυφο, ένα παιχνίδι με επίπεδα, όρια και ανοίγματα. Τα ίδια τα έργα λειτουργούν ταυτόχρονα, ως ανοίγματα και ως όρια, των αμέτρητων κόσμων που κρύβονται πίσω και πέρα από αυτά.

διαστάσεις: 60cm x130cm
ψηφιακό αρχείο, εκτύπωση giclee fine art σε χαρτί,
επικόλληση σε αλουμίνιο.